Felaket zamanlarında daha çok sanat, daha fazla edebiyat

Titanik Filmi'ni izleyenler hatırlayacaktır; Batmaz denilen devasa gemi bir aysberge çarpınca hızla batmaya başlarken, insanlar canlarını kurtarmak için filikalara koşarlar. Oysa yeterince filika yoktur. O yüzden filikalara binme önceliği çocuklar ve kadınlarındır. Geminin Kemancısı canını kurtarmak için filikaya doğru hamle yaparken, son anda cayar ve kemanını çıkarıp, çalmaya başlar. Onun bu hareketiyle, gitmeye kalkan orkestra arkadaşları da geri dönerler ve telaş içinde canını kurtarmak için koşuşan kalabalığın ortasında çalmaya başlarlar.
Bizim kültürümüze tam da ters bir durum; Gemi batıyor, onlar çalıyor... Ayıp yahu... Olur mu?
Oysa hayata veda etmeden önce; sırtımızda hesap vermekten korktuğumuz kul hakkımız yoksa ve hayat bir şekilde devam ediyorsa, insanın arkasında bırakmak isteyeceği tek şey; iyi hatırlanmanın yanı sıra, kendisini tanıyanlar da hayata veda ettikten sonra bu dünyada yaşadığına dair bir anı, bir hatırlanma dileğidir.
Felaket karşısında tüm canlıların ilk hamlesi hayatta kalmak için gereken şeylere; yemek, su, hava ve barınacak bir yere ulaşma çabasıdır. İnsan ise bunlara ulaştıktan sonra, önce sevdiklerine, sonra da felaket öncesinde sahip olduklarına ulaşmaya çalışır.
Panik, şaşkınlık, yaşanan felakete karşı insanı ayakta tutacak ve normale döndürecek şeydir; SANAT.

İşte tam da böyle bir zamanda; Akçakoca 18 Temmuz'da büyük bir sel felaketi yaşamışken; 22 Temmuz Pazartesi Günü Özkök Kültür Evi'nde resim sergisi açıldı.
Serginin tarihi, felaket olmadan önce belirlendiği için değiştirilmedi. Sergi gelirlerinin felaketzadelere bağışlanacağı duyurusuyla " böyle zamanda serginin sırası mı?" diye söz edebilecek insanların önü kesildi. Fakat bu da sergi ziyaretlerinin sönük geçmesini engelleyemedi.
Yardımsever ve sosyal olan bir çok insanın sahada can ve mal kurtarma çabaları içinde olması nedeniyle; açılış gününden beri sessizce açık kalan sergi, Bizim can derdinde oluşumuzun çok ötesinde; en kötü günlerimizde bile, hala zevkleri olan, sanata yakınlık duyan HOMO SAPİENS türüne ait olduğumuzun göstergesi.

Sanat, felaket zamanlarında size insan olduğunuzu, bir geçmişiniz olduğunu ve o geçmişinizle gelecekte nasıl varolabileceğinizin yolunu gösterir. 'İnsanların acısı var, ekmek derdi var, şimdi sanatın "eğlencenin" sırası mı?' Diyenlere "ihtiyacımız olan bu...tam da şimdi zamanı " diyebilmeliyiz. Eğlence ile sanatsal faaliyetleri birbirine karıştıranlara da gerekli cevabı verebilmeliyiz. Çünkü; insanı diğer canlılardan ayıran tek şey; öyle yıllardır beynimize kazındığı gibi alet kullanılması değildir; Karga da taş kullanıyor, değil mi? İnsanı ayıran tekşey; sanatsal zevklerinin gelişmesidir...